Filmy taniec, włóczęga

Autentyczna historia konia wyścigowego, który mimo fatalnych początków na torze stał się największym championem w czasie Wielkiego Kryzysu.

Robert Redford gra "Pana Poważnego", a Jane Fonda jego młodą żonę, która ponad wszystko przedkłada dobrą zabawę. Kiedy uniesienia miodowego miesiąca ustępują codziennej rutynie, a ona przeobraża się w kurę domową pilnującą małego mieszkania na piatym piętrze (bez windy), małżeńska harmonia zamienia się w tragikomiczną huśtawkę niespełninych marzeń. Do tego dochodzi narzekająca teściowa i flirtujący z nią starszy sąsiad. Czy młodzi mają szansę na happy end?

Jest rok 2013. Wojna dokonała ogromnych zniszczeń na ziemi. Technologie podupadły. Jedyną nadzieją jest nieoczekiwany przez nikogo bohater. Nie ma już autostrad, nie ma marzeń o lepszym jutrze. W kraju, który kiedyś był Stanami Zjednoczonymi Ameryki, jedyne co zostało, to grupy zastraszonych ludzi. Na horyzoncie tej opustoszałej, apokaliptycznej ziemi pojawia się tajemnicza postać wędrująca z mutem o nazwie Bill. Ten zagadkowy podróżny posiada nieuświadomiony talent: zdolność niesienia nadzieji.

Mike Waters (River Phoenix) cierpi na narkolepsję, co utrudnia mu życie. Nie ma pieniędzy, domu, ani środków do życia, dlatego też aby przetrwać trudni się prostytucją. W wieku dziecięcym był wychowywany przez matkę, która pewnego dnia po prostu zniknęła. Od tamtego momentu pragnie ją odnaleźć. Wraz ze swoim przyjacielem Scottem Favorem (Keanu Reeves) wyruszają w podróż, która kończy się we Włoszech. Tam Scott zakochuje się w ubogiej, pięknej dziewczynie.

Aktorka zostaje zamordowana przez męża, który zazdrosny jest o wszystkich jej młodych towarzyszy. Następnego dnia pisarz Robert Tisdall (który akurat jest jednym z tych młodzieńców) odkrywa jej ciało na plaży. Biegnie wezwać policję, ale dwóch świadków myśli, że to on jest uciekającym mordercą. Robert zostaje aresztowany, ale ze względu na zamieszanie w sądzie, ucieka i próbuje wraz z córką policjanta, Ericą, udowodnić swoją niewinność...

Historia brytyjskiej sceny muzycznej od lat siedemdziesiątych do wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Tony Wilson jest ambitnym, ale sfrustrowanym prezenterem telewizyjnym, szukającym swojego powołania. Po koncercie mało znanego wówczas zespołu Sex Pistols namawia stację telewizyjną, by nagrała ich występ. Ruch okazuje się strzałem w dziesiątkę. Niedługo potem do jego drzwi zaczynają dobijać się kolejne kapele z manchesterskiej sceny punkowej. Niesiony na fali muzycznej rewolucji Wilson wraz z przyjaciółmi zakłada legendarną wytwórnię Factory Records, dzięki której zespoły takie jak Joy Division i New Order na zawsze odmieniły oblicze muzyki.

American Girl to popularna linia lalek i książek dla dziewcząt. Podczas gdy produkcja zabawek rozwija się na większą skalę od czasu przed Rewolucyjnej Wojny do II Wojny Światowej film skupia się na Kit Kittredge (Abigail Breslin), która dorasta we wczesnych latach Wielkiego Kryzysu.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Léos Carax na własnej skórze zweryfikował prawdziwość powiedzenia o rodzącym się w bólach sukcesie. Realizacja Kochanków z Pont-Neuf przeciągnęła się do trzech lat, pochłonęła 28 milionów dolarów i doprowadziła do rozpadu związku reżysera z Juliette Binoche. Na domiar złego film poniósł także komercyjną klęskę. Jednak z perspektywy czasu Kochankowie z Pont-Neuf wydają się najbardziej spełnionym artystycznie dziełem Caraxa. Historia skomplikowanej relacji łączącej bezdomnego cyrkowca i ślepnącą malarkę wypełnia melodramatyczny schemat zaskakującą energią. Gwałtowna opowieść o uczuciu rozpiętym między ekstazą a depresją ostatecznie brnie w stronę rzadko spotykanego u Caraxa optymizmu. W słynnym finale tonący w Sekwanie bohaterowie zostają wciągnięci na pokład barki rodem z klasycznej Atalanty. Wymowna scena nie pozostawia wątpliwości: wirtuozeria Caraxa dorównała klasie samego Jeana Vigo.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.